Vea la versión en español a continuación
Shopping can not only be fun, but healthy and educational, as Paul and Marcella and I learned recently while filming a video in Cochabamba, Bolivia.
We visited a stall run by Laura Guzmán, who we have met in a previous blog story. Laura’s stall is so busy that her brother and a cousin help out. They sell the family’s own produce, some from the neighbors, and some they buy wholesale.
The market is clean and open to the light and air. All of the stalls neatly display their vegetables, grains and flowers. While Marcella films, Paul and I stand to one side, keeping out of the shot. Paul is quick to observe that Laura holds up each package of vegetables, explaining them to her customers. One pair of women listen attentively, and then buy several packages before moving on to another stall.
Paul reminds me that we need to interview consumers for this video on selling organic produce, so we approach the two shoppers. As in Ecuador, when we filmed consumers in the market, I was pleasantly surprised how strangers can be quite happy to appear on an educational video.
One of the women, Sonia Pinedo, spoke with confidence into the camera, explaining how she always looks for organic produce. “Organic vegetables are important, because they are not contaminated and they are good for your health.”
“And now you can interview my daughter,” Sonia said, nudging the young woman next to her.
Her daughter, 21-year-old university student, Lorena Quispe, spoke about how important it was to engage young consumers, teaching them to demand chemical-free food. She pointed out that if youth start eating right when they are young, they will not only live longer, but when they reach 60, they will still be healthy, and able to enjoy life. Remarkably, Lorena also pointed out that consumers play a role supporting organic farmers. She had clearly understood that choosing good food also builds communities.
Food shopping is often a way for parents to spend time with their children, and to pass on knowledge about food and healthy living, so that the kids grow up to be thoughtful young adults.
Watch a related video
Creating agroecological markets
DE COMPRAS CON MAMÁ
Jeff Bentley, 5 de febrero del 2023
Ir de compras no sólo puede ser divertido, sino también saludable y educativo, como Paul, Marcella y yo aprendimos hace poco mientras grabábamos un video en Cochabamba, Bolivia.
Visitamos un puesto de ventas de Laura Guzmán, a quien ya conocimos en una historia anterior del blog. El puesto de Laura está tan concurrido que su hermano y un primo la ayudan. Venden los productos de la familia, algunos de los vecinos y otros que compran al por mayor.
El mercado está limpio y abierto a la luz y al aire. Todos los puestos exponen con esmero sus verduras, cereales y flores. Mientras Marcella filma, Paul y yo nos quedamos a un lado, fuera del plano. Paul no tarda en observar que Laura sostiene en alto cada paquete de verduras, explicándoselas a sus clientes. Un par de mujeres escuchan atentamente y compran varios paquetes antes de pasar a otro puesto.
Paul me recuerda que tenemos que entrevistar a los consumidores para este video sobre la venta de productos ecológicos, así que nos acercamos a las dos compradoras. Al igual que en Ecuador, cuando filmamos a los consumidores en el mercado, me sorprendió gratamente que a pesar de que no nos conocen, están dispuestos a salir en un video educativo.
Una de las mujeres, Sonia Pinedo, habla con confianza a la cámara y explica que siempre busca productos ecológicos. “Las verduras ecológicas son importantes, porque no están contaminadas y son buenas para la salud”.
“Y ahora puedes entrevistar a mi hija”, dijo Sonia, dando un codazo a la joven que estaba a su lado.
Su hija, Lorena Quispe, una estudiante universitaria de 21 años, habló de la importancia de involucrar a los jóvenes consumidores, enseñándoles a exigir alimentos libres de productos químicos. Señaló que, si los jóvenes empiezan a comer bien de pequeños, no sólo vivirán más, sino que cuando lleguen a los 60 seguirán estando sanos y podrán disfrutar de la vida. Sorprendentemente, Lorena también señaló que los consumidores juegan un papel de apoyo a los agricultores ecológicos. Había comprendido claramente que elegir buenos alimentos también construye comunidades.
La compra de alimentos suele ser una forma de que los padres pasen tiempo con sus hijos y les transmitan conocimientos sobre alimentación y vida sana, para que los niños se conviertan en jóvenes adultos pensativos.
Vea un video relacionado
Nederlandse versie hieronder
Consumers are increasingly realizing the need to eat healthy food, produced without agrochemicals, but on our recent trip to Bolivia we were reminded once more that many organic farmers struggle to sell their produce at a fair price.
The last few days Jeff, Marcella and I have been filming with a group of agroecological farmers in Cochabamba, a city with 1.4 million inhabitants at an altitude of about 2,400 meters. Traditionally, local demand for flowers was high, to use as gifts and decorations at the many festivities, weddings, funerals and family celebrations. When we interview doña Nelly in front of the camera, she explains how many of the women of her agroecological group were into the commercial cut flower business until 5 years ago: “The main reason we abandoned the flower business was that various people in our neighbourhood became seriously sick from the heavy use of pesticides.”
As the women began to produce vegetables instead of flowers, they also took training on ecological farming. They realized that the only way to remain in good health is to care for the health of their soil and the food they consume. All of them being born farmers, the step to start growing organic food seemed a logical one. With the support of a Agrecol Andes, a local NGO that supports agroecological food systems, a group of 16 women embarked on a new journey, full of new challenges.
“Over these past years, we have seen our soil improve again, earthworms and other soil creatures have come back. But I think it will take 10 years before the soil will have fully recovered from the intense misuse of flower growing,” says Nelly.
On Friday morning, we visit the house of one of the members of the group. Various women arrive, carrying their produce in woven bags on their back. Their fresh produce was harvested the day before, washed, weighed, packed and labelled with their group certificate. Internationally recognized organic certification is costly and most farmers in developing countries cannot afford it. So, they use an alternative, more local certification scheme, called Participatory Guarantee System or PGS, whereby member producers evaluate each other. More recently, the group also gets certification from the national government, SENASAG.
Agrecol staff supports the women as they prepare food baskets for their growing number of customers that want their food delivered either at their home or office. Some customers also come and collect their weekly basket at the Agrecol office. Jeff’s wife, Ana, shows us one evening how every week she receives a list of about 4 pages with all produce available that week, and the prices. Until Wednesday noon, the 150 clients are free to select if and what they want to buy. The demand is processed, farmers harvest on Thursday and the fresh food is delivered on Friday morning: a really short food chain with food that has only been harvested the day before it was delivered.
Organizing personalised food baskets weekly is time-consuming. Most farmers also need institutional support as they lack a social network of potential clients in urban centres. Agrecol has invested a lot in sensitising consumers about the need to consume healthy food, using leaflets, social media, fairs and farm visits for consumers. Without support from Agrecol or someone who takes it up as a full-time business, it is difficult for farmers to sell their high-quality produce.
In her interview, Nelly explains that the home delivery was a recent innovation they introduced when the Covid crisis hit, as local markets had closed down, yet people still needed food. Now that public markets re-opened, demand strongly fluctuates from one week to the next, and with the tight profit margins, it might be a challenge to turn it into profitable business. NGOs like Agrecol play a crucial role in helping farmers produce healthy food, and raising the awareness of consumers, who learn to appreciate organic produce.
As Cochabamba is a large city, Agrecol has over the years helped agroecological farmer groups to negotiate with the local authorities to ensure they have a dedicated space on the weekly markets in various parts of the city.
Local authorities have a crucial role to play in supporting ecological and organic farmers that goes way beyond providing training and inspecting fields. Farmers need a fair price and a steady market to sell their produce. Being given a space at conventional, urban markets and dedicated agroecological markets is helping, but in low-income countries very few consumers are willing to pay a little extra for food that is produced free of chemicals. Public procurements by local authorities to provide schools with healthy food may provide a more stable source of revenue. It is no surprise that global movements such as the Global Alliance of Organic Districts (GAOD) have put this as a central theme.
Agroecological farmers who go the extra mile to nurture the health of our planet and the people who live on it, deserve a stable, fair income and peace of mind.
As Nelly concluded in her interview: “It is a struggle, but we have to fight it for the good of our children and those who come after them.”
Related blogs
Better food for better farming
Related training videos
Creating agroecological markets
Home delivery of organic produce
De strijd om gezond voedsel te verkopen
Consumenten worden zich steeds meer bewust van de noodzaak om gezond voedsel te eten, geproduceerd zonder landbouwchemicaliën, maar tijdens onze recente reis naar Bolivia werden we er opnieuw aan herinnerd dat veel biologische boeren moeite hebben om hun producten tegen een eerlijke prijs te verkopen.
De afgelopen dagen hebben Jeff, Marcella en ik gefilmd met een groep agro-ecologische boeren in Cochabamba, een stad met 1,4 miljoen inwoners op een hoogte van ongeveer 2.400 meter. Traditioneel was de lokale vraag naar bloemen groot, om te gebruiken als geschenk en decoratie bij de vele festiviteiten, bruiloften, begrafenissen en familiefeesten. Als we doña Nelly voor de camera interviewen, legt ze uit hoe veel van de vrouwen van haar agro-ecologische groep tot 5 jaar geleden in de commerciële snijbloemenhandel zaten: “De belangrijkste reden dat we de bloemenhandel hebben opgegeven was dat verschillende mensen in onze buurt ernstig ziek werden door het zware gebruik van pesticiden.”
Toen de vrouwen groenten begonnen te produceren in plaats van bloemen, volgden ze ook een opleiding ecologisch tuinieren. Ze beseften dat de enige manier om gezond te blijven, is te zorgen voor de gezondheid van hun grond en het voedsel dat ze consumeren. Omdat ze allemaal geboren boeren zijn, leek de stap om biologisch voedsel te gaan verbouwen een logische. Met de steun van Agrecol Andes, een lokale NGO die agro-ecologische voedselsystemen ondersteunt, begon een groep van 16 vrouwen aan een nieuwe reis, vol nieuwe uitdagingen.
“De afgelopen jaren hebben we onze grond weer zien verbeteren, regenwormen en andere bodemorganismen zijn teruggekomen. Maar ik denk dat het 10 jaar zal duren voordat de grond volledig hersteld is van het intensieve misbruik van de bloementeelt,” zegt Nelly.
Op vrijdagochtend bezoeken we het huis van een van de leden van de groep. Verschillende vrouwen arriveren, met hun producten in geweven zakken op hun rug. Hun verse producten zijn de dag ervoor geoogst, gewassen, gewogen, verpakt en voorzien van hun groepscertificaat. Internationaal erkende biologische certificering is duur en de meeste boeren in ontwikkelingslanden kunnen zich dat niet veroorloven. Daarom gebruiken ze een alternatief, meer lokaal certificeringssysteem, het zogenaamde Participatory Guarantee System of PGS, waarbij de aangesloten producenten elkaar controleren. Sinds kort wordt de groep ook gecertificeerd door de nationale overheid, SENASAG.
De medewerkers van Agrecol ondersteunen de vrouwen bij het samenstellen van de voedselpakketten voor hun groeiende aantal klanten die hun voedsel thuis of op kantoor geleverd willen krijgen. Sommige klanten komen ook hun wekelijkse mand ophalen in het kantoor van Agrecol. Jeff’s vrouw, Ana, laat ons op een avond zien hoe zij elke week een lijst van ongeveer 4 pagina’s ontvangt met alle producten die die week beschikbaar zijn, en de prijzen. Tot woensdagmiddag zijn de 150 klanten vrij om te kiezen of en wat ze willen kopen. De vraag wordt verwerkt, de boeren oogsten op donderdag en het verse voedsel wordt op vrijdagochtend geleverd: een echt korte voedselketen met voedsel dat pas de dag voor de levering is geoogst.
Het wekelijks organiseren van gepersonaliseerde voedselmanden is tijdrovend. De meeste boeren hebben ook institutionele steun nodig omdat ze geen sociaal netwerk van potentiële klanten in stedelijke centra hebben. Agrecol heeft veel geïnvesteerd in het sensibiliseren van consumenten over de noodzaak van gezonde voeding, met behulp van folders, sociale media, beurzen en boerderijbezoeken voor consumenten. Zonder steun van Agrecol of iemand die er fulltime mee bezig is, is het voor boeren moeilijk om hun kwaliteitsproducten te verkopen.
In haar interview legt Nelly uit dat de thuisbezorging een recente innovatie was die ze introduceerde toen de Covid-crisis toesloeg, omdat de lokale markten gesloten waren, maar de mensen toch voedsel nodig hadden. Nu de openbare markten weer geopend zijn, schommelt de vraag sterk van week tot week, en met de krappe winstmarges kan het een uitdaging zijn om er een winstgevend bedrijf van te maken. NGO’s als Agrecol spelen een cruciale rol door de boeren te helpen gezond voedsel te produceren, en door de consumenten bewuster te maken van biologische producten.
Omdat Cochabamba een grote stad is, heeft Agrecol in de loop der jaren groepen agro-ecologische boeren geholpen bij de onderhandelingen met de lokale autoriteiten om ervoor te zorgen dat zij een speciale plaats krijgen op de wekelijkse markten in verschillende delen van de stad.
Lokale autoriteiten spelen een cruciale rol bij de ondersteuning van ecologische en biologische boeren, die veel verder gaat dan het geven van trainingen en het inspecteren van velden. Boeren hebben een eerlijke prijs en een vaste markt nodig om hun producten te verkopen. Een plaats krijgen op conventionele, stedelijke markten en speciale agro-ecologische markten helpt, maar in lage-inkomenslanden zijn maar weinig consumenten bereid een beetje extra te betalen voor voedsel dat zonder chemicaliën is geproduceerd. Openbare aanbestedingen door lokale overheden om scholen te voorzien van gezond voedsel kunnen een stabielere bron van inkomsten opleveren. Het is geen verrassing dat wereldwijde bewegingen zoals de Global Alliance for Organic Districts (GAOD) dit als een centraal thema stellen.
Agro-ecologische boeren die een stapje extra zetten om de gezondheid van onze planeet en de mensen die erop leven te voeden, verdienen een stabiel, eerlijk inkomen en gemoedsrust.
Zoals Nelly zei in haar interview: “het is een strijd, maar we moeten deze voeren voor het welzijn van onze kinderen en zij die na hen komen.”
Nederlandse versie hieronder
In an earlier blog, we wrote how indigenous women in Ecuador were trained by a theatre coach to improve their customer relations when marketing their fresh food at an agroecological fair. During our annual Access Agriculture staff meeting, this year in Cairo, Egypt, we learned about other creative ways to build rural women’s skills and confidence.
One afternoon, our local colleague, Laura Tabet who co-founded the NGO Nawaya about a decade ago, invites us all to visit Nawaya’s Kitchen Training Centre. None of us has a clue as to what to expect. Walking through the gate, we are in for one surprise after the next.
Various trees and shrubs border the green grass on which a very long table is installed. Additional shade is provided by a ramada of woven reeds from nearby wetlands. The table is covered with earthenware pots containing a rich diversity of dishes, all unknown to us. “One of our policies is to avoid plastics as much as possible in whatever we do with food,” explains Laura. But before the feast starts, we are invited to have a look at the kitchen.
Hadeer Ahmed Ali, a warmly smiling staff of Nawaya, guides the 20 visitors from Access Agriculture into the spacious kitchen in the building at the back end of the garden. Several rural women are frantically putting small earthen pots in and out of the oven, while others add the last touches to some fresh salads with cucumber and parsley. The kitchen with its stainless steel and tiled working space is immaculate and the dozen women all wear the same, yellow apron. Their group spirit is clear to see.
We are all separated from the cooking area by a long counter. When Hadeer translates our questions into Arabic, the rural women respond with great enthusiasm. One is holding a camera and takes photos of us while we interact with her colleagues. It is hard to imagine that some of these women had never left their village until a year and a half ago, when Nawaya started its Kitchen Training Centre.
Later on, Laura tells me that each woman is from a different village and is specialised in a specific dish: “We want each of them to develop their own product line, without having to deal with competition from within their own village. While the basis are traditional recipes, we also innovate by experimenting with new ingredients and flavours to appeal to urban consumers.”
The women source from local farmers who grow organic food, and cater for various events and groups. In the near future, they also want to grow some of their own vegetables and sell their own branded products to local shops, restaurants and even deliver to Cairo.
The women have sharpened their communication skills by regularly interacting with groups of school children from Cairo. But becoming confident to interact with foreigners and tourists from all over the world is a different thing. Hence Nawaya engaged Rasha Fam, who studied tourism and runs her own business. She taught the women how to interact with tourists. Unfortunately, it is against Egyptian law to bring foreign tourists to places like this, because tour operators can only take tourists to places that are on the official list of tourist destinations. The tourism industry in Egypt is a strictly regulated business.
Rasha also confirms what we had seen: these rural women are genuine and when given the opportunity it brings out the best of them. The training program helped women calculate costs, standardise recipes, host guests and deliver hands on activities in the farm and the kitchen.
When we walk out of the Kitchen Training Centre, a few women are baking fresh baladi bread (traditional Egyptian flatbread) in a large gas oven set up in the garden. Large wooden trays display the dough balls on a thin layer of flour. One of the ladies skilfully inserts her fingers under a ball to transfer it to a slated paddle-shaped tool made from palm fronds (locally called mathraha). When she slightly throws the flat balls up, she gives the mathraha a small turn to the left. With each movement the ball becomes flatter and flatter until the right size is obtained. With a decisive movement she then transfers the flatbreads into the oven.
Nandini, our youngest colleague from India is excited to give it a try. Soon also Vinjeru from Malawi and Salahuddin from Bangladesh line up to get this experience. We all have a good laugh when we see how our colleagues struggle to do what they just observed. It is a good reminder that something that may look easy can in fact be rather difficult when doing it the first time, and that perfection comes with practice.
Our appetite raised, we all take place around the table, vegetarians on one side. The dishes reveal such a great diversity of food. It is not every day that one has a chance to eat buffalo and camel meat, so tender that they surprise many of us. The vegetarians are delighted with green wheat and fresh pea stews.
Promoting traditional food cultures can be done in many different ways. What we learned from Nawaya is that when done in an interactive way it helps to build bridges between generations and cultures. People are unique among vertebrates in that we share food. Eating and cooking together can be a fun, cross-cultural experience.
Whether people come from the capital in their own country, or from places across the world, they love to interact with rural women to experience what it takes to prepare real food. Nawaya’s Kitchen Training Centre has clearly found the right ingredients to boost people’s awareness about healthy local food cultures.
Related blogs
Related videos
Making a business from home raised chicks
Working together for healthy chicks
Het keukenopleidingscentrum
In een eerdere blog schreven we hoe inheemse vrouwen in Ecuador door een theatercoach werden getraind om hun klantrelaties te verbeteren bij het vermarkten van hun verse voedsel op een agro-ecologische markt. Tijdens onze jaarlijkse Access Agriculture stafvergadering, dit jaar in Caïro, Egypte, leerden we over andere creatieve manieren om vaardigheden en vertrouwen van plattelandsvrouwen op te bouwen.
Op een middag nodigt onze lokale collega, Laura Tabet, die ongeveer tien jaar geleden de NGO Nawaya mede oprichtte, ons allemaal uit voor een bezoek aan Nawaya’s Kitchen Training Centre. Niemand van ons weet wat hij kan verwachten. Als we door de poort lopen, wacht ons de ene verrassing na de andere.
Verschillende bomen en struiken omzomen het groene gras waarop een zeer lange tafel staat. Een pergola van riet uit de nabijgelegen wetlands zorgt voor extra schaduw. De tafel is gedekt met aardewerken potten die een rijke verscheidenheid aan gerechten bevatten, allemaal onbekend voor ons. “Een van onze beleidslijnen is om zoveel mogelijk plastic te vermijden bij alles wat we met voedsel doen,” legt Laura uit. Maar voordat het feest begint, worden we uitgenodigd om een kijkje te nemen in de keuken.
Hadeer Ahmed Ali, een hartelijk lachende medewerkster van Nawaya, leidt de 20 bezoekers van Access Agriculture binnen in de ruime keuken in het gebouw achterin de tuin. Verschillende plattelandsvrouwen zijn verwoed bezig kleine aarden potjes in en uit de oven te halen, terwijl anderen de laatste hand leggen aan enkele verse salades met komkommer en peterselie. De keuken met zijn roestvrijstalen en betegelde werkruimte is onberispelijk en de twaalf vrouwen dragen allemaal hetzelfde gele schort. Hun groepsgeest is duidelijk te zien.
We zijn allemaal gescheiden van het kookgedeelte door een lange toonbank. Als Hadeer onze vragen in het Arabisch vertaalt, reageren de plattelandsvrouwen met groot enthousiasme. Eén houdt een camera vast en neemt foto’s van ons terwijl wij met haar collega’s omgaan. Het is moeilijk voor te stellen dat sommige van deze vrouwen nooit hun dorp hadden verlaten tot anderhalf jaar geleden, toen Nawaya zijn Kitchen Training Centre begon.
Later vertelt Laura me dat elke vrouw uit een ander dorp komt en gespecialiseerd is in een specifiek gerecht: “We willen dat ieder van hen zijn eigen productlijn ontwikkelt, zonder dat ze te maken krijgen met concurrentie uit hun eigen dorp. Hoewel de basis traditionele recepten zijn, innoveren we ook door te experimenteren met nieuwe ingrediënten en smaken om stedelijke consumenten aan te spreken.”
De vrouwen kopen in bij lokale boeren die biologisch voedsel verbouwen, en verzorgen de catering voor verschillende evenementen en groepen. In de nabije toekomst willen ze ook enkele van hun eigen groenten kweken en hun eigen merkproducten verkopen aan lokale winkels, restaurants en zelfs leveren aan Caïro.
De vrouwen hebben hun communicatievaardigheden aangescherpt door regelmatige interactie met groepen schoolkinderen uit Caïro. Maar vertrouwen krijgen in de omgang met buitenlanders en toeristen uit de hele wereld is iets anders. Daarom heeft Nawaya Rasha Fam aangetrokken, die toerisme heeft gestudeerd en een eigen bedrijf leidt. Zij heeft de vrouwen geleerd hoe ze met toeristen moeten omgaan. Helaas is het tegen de Egyptische wet om buitenlandse toeristen naar dit soort plaatsen te brengen, omdat touroperators toeristen alleen naar plaatsen mogen brengen die op de officiële lijst van toeristische bestemmingen staan. De toeristische industrie in Egypte is een streng gereguleerde business.
Rasha bevestigt ook wat we hadden gezien: deze plattelandsvrouwen zijn oprecht en wanneer ze de kans krijgen, komt het beste in hen naar boven. Het trainingsprogramma hielp de vrouwen bij het berekenen van kosten, het standaardiseren van recepten, het ontvangen van gasten en het uitvoeren van praktische activiteiten op de boerderij en in de keuken.
Als we het Kitchen Training Centre uitlopen, bakken enkele vrouwen vers baladi-brood (een traditioneel Egyptisch plat brood) in een grote gasoven die in de tuin staat opgesteld. Op grote houten schalen liggen de deegballen op een dun laagje bloem. Een van de dames steekt behendig haar vingers onder een bal om deze over te brengen op een schoepvormig werktuig van palmbladeren (plaatselijk mathraha genoemd). Wanneer ze de platte ballen lichtjes omhoog gooit, geeft ze de mathraha een kleine draai naar links. Met elke beweging wordt de bal platter en platter tot de juiste maat is bereikt. Met een kordate beweging schuift ze dan de platte broden in de oven.
Nandini, onze jongste collega uit India, is enthousiast om het te proberen. Al snel staan ook Vinjeru uit Malawi en Salahuddin uit Bangladesh in de rij om deze ervaring op te doen. We moeten allemaal lachen als we zien hoe onze collega’s worstelen om te doen wat ze net hebben gezien. Het is een goede herinnering aan het feit dat iets dat er gemakkelijk uitziet in feite nogal moeilijk kan zijn als je het de eerste keer doet, en dat perfectie komt met oefening.
Onze eetlust is opgewekt, we nemen allemaal plaats rond de tafel, vegetariërs aan de ene kant. De gerechten tonen een grote verscheidenheid aan voedsel. Men krijgt niet elke dag de kans om buffel- en kamelenvlees te eten, dat zo mals is dat het velen van ons verrast. De vegetariërs zijn blij met groene tarwe en verse erwtenstoofpotten.
Het bevorderen van traditionele eetculturen kan op verschillende manieren gebeuren. Wat we van Nawaya hebben geleerd is dat wanneer het op een interactieve manier gebeurt, het helpt om bruggen te slaan tussen generaties en culturen. Mensen zijn uniek onder de gewervelde dieren omdat we voedsel delen. Samen eten en koken kan een leuke, interculturele ervaring zijn.
Of mensen nu uit de hoofdstad van hun eigen land komen, of van plaatsen over de hele wereld, ze houden van interactie met plattelandsvrouwen om te ervaren wat er nodig is om echt voedsel te bereiden. Nawaya’s Kitchen Training Centre heeft duidelijk de juiste ingrediënten gevonden om mensen bewust te maken van gezonde lokale voedselculturen.
Gerelateerde blogs
Gerelateerde videos
Vea la versión en español a continuación
When you write a story, you should know what it is about. According to this good old advice, if you know what your story is about, you’ll know what to put in and what to leave out.
In Ecuador, community organizer, Ing. Guadalupe Padilla, has told me that belonging to a group can help women gain leadership experience. Women become leaders as they work in a group, not in isolation. Guadalupe has helped to organize several such groups. Like a story, the group has to be about something. It has to have a purpose. And that purpose can easily be related to agriculture.
In Cotopaxi, Ecuador recently, while working with Paul and Marcella to film a video on women’s organizations, we met Juan Chillagana, vice-president of the parish (town) council. As an elected, local official, Mr. Chillagana has mentored several women’s organizations, each one organized around a specific product. We caught up with him on 4 February as he met with a group of women who were growing and exporting goldenberries. The fruit buyer was there, a man in a hair net explaining, “All we ask is that you don’t apply agro-chemicals.” The association members and the buyer weighed big, perfect goldenberries in clean, plastic trays, to take to the packing plant.
We talked with one of the members, Josefina Astudillo, who seemed pleased to be trying this new fruit crop. She guided us to her field, about a kilometer from the community center where the meeting was held. Doña Josefina proudly showed us her field where the fruit was ripening to a golden perfection. One woman could grow goldenberries by herself, but it takes a group to meet the buyer’s demand: 1,000 kilos a week, at a quality ready to export.
We also met Beatriz Padilla (Guadalupe’s sister), a small-scale dairy farmer, who leads 20 households as they pool their milk. The association sends a truck to each farm, collects the milk in big cans, transfers it to the group’s cold tank. Twice a day, about 1500 liters of milk is collected by two different buyers, including one who comes at 3 AM. It’s a lot of work. Doña Beatriz explained that she couldn’t do it without the group. She needs the other families so they can get a better price for their milk. A farmer with two cows has to take whatever price the dairy will give her. But an association can negotiate a price.
Margoth Naranjo is a woman in her 60s who has worked her whole adult life in associations, often in groups that included men as well. She started in her local parent-teachers’ association, helping to organize the children’s breakfast. Later, she was the secretary of a farmers’ insurance group, until she became the treasurer and then the president. Now, with the Corporation of Indigenous and Peasant Organizations (COIC), doña Margoth is helping several women’s organizations, which sell their own agroecological vegetables, to band together for added strength. Sadly, this work came to a standstill during the Covid lockdown, but doña Margoth has recently started organizing again.
All of the women’s leaders we met in Ecuador were part of a group. And each group was formed for a concrete purpose, whether for goldenberries, milk or vegetables. Like a good story, the groups were each about something, related to a dream they share: to have a quality product to sell, to improve their livelihoods.
And just as writing improves with practice, leadership sharpens with experience. The influential people we met said that any woman could be a leader if she joined a group and participated long enough.
Previous Agro-Insight blogs
Listening to what women don’t say
Related videos
Farmers’ rights to seed: Experiences from Guatemala
Working together for healthy chicks
Helping women recover after childbirth
Acknowledgements
Thanks to Guadalupe Padilla and Sonia Zambrano for introducing us the farmers in Cotopaxi, and for sharing her knowledge with us. Thanks to Guadalupe and to Paul Van Mele for their valuable comments on a previous version of this blog. Guadalupe and Sonia work for EkoRural, an NGO. Our work was funded by the McKnight Foundation’s Collaborative Crop Research Program (CCRP).
¿DE QUÉ SE TRATA UNA ASOCIACIÓN DE MUJERES?
Por Jeff Bentley, 20 de marzo del 2022
Cuando escribes una historia, debes saber de qué trata. Según este viejo consejo, si sabes de qué trata tu historia, sabrás qué incluir y qué dejar fuera.
La Ing. Guadalupe Padilla organiza comunidades en Ecuador, y me ha dicho que pertenecer a un grupo puede ayudar a las mujeres a adquirir experiencia de liderazgo. Las mujeres se convierten en lideresas cuando trabajan en grupo, no de forma aislada. Guadalupe ha ayudado a organizar varios grupos de este tipo. Al igual que una historia, el grupo tiene que tratar de algo. Tiene que tener un propósito, que puede estar tranquilamente relacionado con la agricultura.
Hace poco, en Cotopaxi, Ecuador, mientras yo trabajaba con Paul y Marcella para filmar un video sobre las organizaciones de mujeres, conocimos a Juan Chillagana, vicepresidente de la junta parroquial. Como funcionario local electo, el Sr. Chillagana ha sido mentor de varias organizaciones de mujeres, cada una de ellas organizada en torno a un producto específico. Nos reunimos con él el 4 de febrero, en un encuentro con un grupo de mujeres que cultivan y exportan uvillas (uchuvas, o chiltos). El comprador de la fruta estaba allí, un hombre con su cabellera bien cubierta por una red. Explicó: “Todo lo que pedimos es que no apliquen agroquímicos”. Los miembros de la asociación y el comprador pesaron grandes y perfectas uvillas en bandejas de plástico limpias, para llevarlas a la planta de envasado.
Hablamos con una de las socias, Josefina Astudillo, que parecía encantada de probar este nuevo cultivo de fruta. Nos llevó hasta su campo, a un kilómetro de la sede comunitaria donde se celebraba la reunión. Doña Josefina nos mostró con orgullo su campo, donde su dorada fruta estaba madurándose a la perfección. Una sola mujer podría cultivar uvillas por sí sola, pero se necesita un grupo para satisfacer la demanda de los compradores: 1.000 kilos a la semana, con una calidad lista para exportar.
También conocimos a Beatriz Padilla (hermana de Guadalupe), pequeña productora de leche, que lidera 20 hogares que acopian su leche para venderla como grupo. La asociación envía un camión a cada granja, recoge la leche en grandes botes y la traslada al tanque de frío del grupo. Dos veces al día, dos distintos compradores recogen unos 1.500 litros de leche, incluido uno que viene a las 3 de la madrugada. Es mucho trabajo. Doña Beatriz explica que no podría hacerlo sin el grupo. Necesita a las otras familias para poder obtener un mejor precio por su leche. Una persona con dos vacas tiene que aceptar el precio que le dé la procesadora de leche. En cambio, una asociación puede negociar un mejor precio.
Margoth Naranjo es una mujer de 60 años que ha trabajado toda su vida adulta en asociaciones, a menudo en grupos que incluían también a los hombres. Empezó en la asociación local de padres de familia, ayudando a organizar el desayuno escolar. Más tarde, fue secretaria del Seguro Campesino, hasta llegar a ser la tesorera y luego la presidenta. Ahora, con la Corporación de Organizaciones Indígenas y Campesinas (COIC), doña Margoth está ayudando a varias organizaciones de mujeres, que venden sus propias verduras agroecológicas, a agruparse para tener más fuerza. Lamentablemente, este trabajo se paralizó durante el cierre de Covid, pero doña Margoth ha vuelto a organizarse recientemente.
Todas las mujeres líderes que conocimos en Ecuador formaban parte de un grupo. Y cada grupo se formó con un propósito concreto, ya sea para obtener fruta, leche o verduras. Como una buena historia, cada grupo trataba de algo, relacionado a un sueño conjunto: como tener un excelente producto para vender, para vivir mejor.
Y al igual que la redacción mejora con la práctica, el liderazgo es pulida con la experiencia. Las personas influyentes que conocimos decían que cualquier mujer podría llegar a ser líder si se unía a un grupo y participaba el tiempo suficiente.
Previamente en el blog de Agro-Insight
Listening to what women don’t say
Videos relacionados
Derechos de los agricultores a la semilla: Guatemala
Trabajando juntos por polillos sanos
Helping women recover after childbirth
Agradecimientos
Gracias a Guadalupe Padilla y Sonia Zambrano por presentarnos a la gente de Cotopaxi, por compartir su conocimiento con nosotros. Gracias a Guadalupe y a Paul Van Mele por sus valiosos comentarios sobre una versión previa de este blog. Guadalupe y Sonia trabajan para EkoRural, una ONG. Nuestro trabajo fue financiado por Programa Colaborativo de Investigación de Cultivos (CCRP) de la Fundación McKnight.
Vea la versión en español a continuación
“In grad school they taught us budding plant pathologists that the objective of agriculture was to ’feed the plants and kill the bugs,” my old friend Steve Sherwood explained to me on a visit to his family farm near Quito, Ecuador. “But we should have been feeding the microbes in the soil, so they could take care of the plants,”
When Steve and his wife, Myriam Paredes, bought their five-hectare farm, Granja Urkuwayku, in 2000, it was a moonscape on the flanks of the highly eroded Ilaló Volcano. The trees had been burned for charcoal and the soil had been stripped down to the bedrock, a hardened volcanic ash locally called cangahua that looked and felt like concrete. A deep erosion gulley was gouging a wound through the middle of the farm. It was a fixer-upper, which was why Steve and Myriam could afford it.
Now, twenty years later, the land is covered in rich, black soil, with green vegetable beds surrounded by fruit trees and native vegetation.
The first step to this rebirth was to take a tractor to the cangahua, to break up the bedrock so that water and compost could penetrate it. This was the only time Steve plowed the farm.
To build the broken stone into soil, Steve and Myriam added manure, much of it coming from some 100 chickens and 300 guinea pigs – what they describe as the “sparkplugs of the farm’s biological motor.”
By 2015, Urkuwayku seemed to be doing well. The farm has attracted over 300 partners, families that regularly buy a produce basket from the farm, plus extras like bread, eggs, mushrooms, honey, and firewood, in total bringing in about $1,000 a week. Besides their four family members, the farm also employs four people from the neighborhood, bringing in enough money to pay for itself, so Steve and Myriam don’t have to subsidize the farm with their salaries, from teaching. The nasty gulley is now filled in with grass-covered soil, backed up behind erosion dams. Runoff water collects into a 500,000-liter pond, used to irrigate the crops during the dry season.
But in 2015 Myriam and Steve tested the soil and were surprised to see that it was slowly losing its fertility.
They think that the problem was too much tillage and not enough soil cover. Hoeing manure into the vegetable beds was breaking down the soil structure and drying out the beds, killing the beneficial fungi. As Steve explains, “the fungi are largely responsible for building soil particles through their mycelia and sweat, also known as glomalin, a carbon-rich glue that is important for mitigating climate change.” The glomalin help to remove carbon from the air, and store it in the soil.
Then Steve befriended the administrator of a local plywood factory. The mill had collected a mountain of bark that the owner couldn’t get rid of. Steve volunteered to take it off their hands. The two top advantages of peri-urban farming are greater access to customers, and some remarkable sources of organic matter.
So the plywood factory started sending Steve dump-truck loads of bark (mostly eucalyptus). To get the microbes to decompose the bark, Steve composts sawdust with some organic matter from the floor of a local native forest. The microbe-rich sawdust is then mixed with the bark and carefully spread in deep layers between the rows of vegetables, which were now tilled as little as possible. The vegetables are planted in trays, and then transplanted to the open beds.
No matter how much bark and sawdust Steve and his team lay down, the soil always absorbs it. The soil seems to eat the bark, just as in a forest. The soil microbes thrive on the bark to create living structures, like mycelia: fungal threads that reach all the way through the vegetable beds, in between the bark-filled paths. Steve and Myriam have learned that the microbes have a symbiotic relationship with plants; microbes help a plant’s roots find moisture and nutrients, and in turn, the plant gives about a third of all of its energy from photosynthesis back to the microbes.
Myriam and Steve have seen that as the soil becomes healthier, their crops have fewer problems from insect pests and diseases. In large part, this is because of the successful marriage between plants and the ever-growing population of soil microbes. Urkuwayku is greener every year. It produces enough to feed a family and employ four people, while regularly supplying 300 families with top-notch vegetables, fruits, and other produce. A community of consumers supports the farm with income, while a community of microorganisms builds the soil and feeds the plants.
Previous Agro-Insight blog stories
Enlightened agroecology, about Pacho Gangotena, ecological farmer in Ecuador who influenced Steve and Myriam
A market to nurture local food culture
Related training videos on the Access Agriculture platform
Good microbes for plants and soil
Turning fish waste into fertiliser
Organic biofertilizer in liquid and solid form
Mulch for a better soil and crop
COMUNIDAD Y MICROBIOS
“En la escuela de posgrado nos enseñaron a los futuros fitopatólogos que el objetivo de la agricultura era ‘alimentar a las plantas y matar a los bichos’”, me explicó mi viejo amigo Steve Sherwood durante una visita a su granja familiar cerca de Quito, Ecuador. “Pero deberíamos haber alimentado a los microbios del suelo, para que ellos cuidaran a las plantas”.
Cuando Steve y su esposa, Myriam Paredes, compraron su finca de cinco hectáreas, Granja Urkuwayku, en el año 2000, era un paisaje lunar en las faldas del erosionado volcán Ilaló. Los árboles habían sido quemados para hacer carbón y del suelo no quedaba más que la roca madre, una dura ceniza volcánica llamada “cangahua” que parecía hormigón. Una profunda cárcava erosionaba un gran hueco en el centro de la granja. La propiedad necesitaba mucho trabajo, y por eso Steve y Myriam podían acceder a comprarla.
Ahora, veinte años después, el terreno está cubierto de una rica tierra negra, con camellones verdes rodeados de árboles frutales y nativos.
El primer paso de este renacimiento fue meter un tractor a la cangahua, para romper la roca para que el agua y el abono pudieran penetrarla. Esta fue la única vez que Steve aró la finca.
Para convertir la piedra rota en suelo, Steve y Myriam añadieron estiércol; mucho venía de unas 100 gallinas y 300 cuyes, lo que la pareja describe como las “bujías del motor biológico de la granja.”
En 2015, Urkuwayku parecía ir bien. La granja ha atraído a más de 300 socios, familias que compran regularmente una canasta de productos de la granja, además de extras como pan, huevos, champiñones, miel y leña, en total aportando unos 1.000 dólares a la semana. Además de los cuatro miembros de su familia, la granja también da trabajo a cuatro personas locales. Ya que los ingresos a la granja pagan sus gastos, Steve y Myriam no tienen que subvencionarla con los sueldos que ganan como docentes. Barreras de conservación han llenado el barranco con tierra, ahora cubierta de pasto. El agua de escorrentía se acumula en un estanque de 500.000 litros, usado para regar los cultivos durante la época seca.
Pero en 2015 Myriam y Steve analizaron el suelo y se sorprendieron al ver que lentamente perdía su fertilidad.
Creen que el problema era el exceso de labranza y la falta de cobertura del suelo. La introducción de estiércol en los camellones hortalizas estaba rompiendo la estructura del suelo y secando el suelo, matando los hongos beneficiosos. Como explica Steve, “los hongos se encargan en gran medida de construir las partículas del suelo a través de sus micelios y su sudor, también conocido como glomalina, un pegamento rico en carbono que es importante para mitigar el cambio climático”. La glomalina ayuda a eliminar el carbono del aire y a almacenarlo en el suelo.
Entonces Steve se hizo amigo del administrador de una fábrica local de madera contrachapada (plywood). La fábrica había acumulado un montonazo de corteza y el dueño no sabía cómo deshacerse de ello. Steve se ofreció a quitárselo de encima. Las dos grandes ventajas de la agricultura periurbana son un mayor acceso a los clientes y algunas fuentes fabulosas de materia orgánica.
Así que la fábrica de contrachapados empezó a enviar a Steve volquetadas de corteza (sobre todo de eucalipto). Para hacer que los microbios descompongan la corteza, primero Steve descompone aserrín con un poco de materia orgánica del suelo de un bosque nativo local. Luego, el aserrín rico en microbios se mezcla con la corteza y se esparce cuidadosamente en capas profundas entre los camellones de hortalizas, donde ahora se mueve el suelo lo menos posible. Las hortalizas se siembran en bandejas y luego se trasplantan al campo abierto.
No importa cuánta corteza y aserrín que Steve y su equipo pongan, la tierra siempre la absorbe. El suelo parece comerse la corteza, como en un bosque. Los microbios del suelo se alimentan de la corteza para crear estructuras vivas, como micelios: hilos de hongos que llegan hasta los camellones, entre los senderos llenos de corteza. Steve y Myriam han aprendido que los microbios tienen una relación simbiótica con las plantas; los microbios ayudan a las raíces de las plantas a encontrar humedad y nutrientes y, a su vez, la planta devuelve a los microbios la tercera parte de toda la energía que obtiene de la fotosíntesis.
Myriam y Steve han comprobado que a medida que el suelo se vuelve más sano, sus cultivos tienen menos problemas de plagas de insectos y enfermedades. En gran parte, esto se debe al exitoso matrimonio entre las plantas y la creciente población de microbios del suelo. Urkuwayku es más verde cada año. Produce lo suficiente para alimentar a una familia y emplear a cuatro personas, al tiempo que provee regularmente verduras, frutas y otros productos de primera calidad a 300 familias. Una comunidad de consumidores apoya a la granja con ingresos, mientras que una comunidad de microorganismos construye el suelo y alimenta a las plantas.
Previos blogs de Agro-Insight
Una revolución para nuestro suelo
La luz de la agroecología, acerca de Pacho Gangotena, agricultor ecológico en el Ecuador quien ha sido una influencia para Steve y Myriam
A market to nurture local food culture
Videos sobre temas relacionados en la plataforma de Access Agriculture
Buenos microbios para plantas y suelo
El mulch mejora el suelo y la cosecha
Turning fish waste into fertiliser
Organic biofertilizer in liquid and solid form
