Nederlandse versie hieronder
Learning by doing is one of the most powerful educational approaches, both for adults and children. Kids observe what their parents and others in the community do, and they copy it.
For a week, Marcella, Jeff and I, accompanied by our local partners Aldo Cruz and Dante Flores, have been having our breakfast in the house of doña Zenaida Ramos and her husband, who are also member of the parentsâ committee of the Tres de Mayo school in HuayllacayĂĄn, in central Peru.
As we walk to the school, which combines a kindergarten, primary and secondary school, we can see that activities on the playground have already started. Today is the final day of our filming trip in this community, and the school has planned the installation of a school garden: an activity they used to have prior to covid and which they are now more than happy to resume.
When we meet the dynamic and open-minded school director, Luz Valverde, she tells us: âHere in the district HuayllacayĂĄn more than 600 varieties of native potatoes are grown. And we have so many varieties of oca, olluca and mashwa, as well as plenty of medicinal plants. We also have broad beans and barley. So, the students should value all what we have here in our community. And they should also know how much nutritional value these products have, so they can keep conserving them. They should conserve our environment, conserve the local biodiversity that exists here.â
Some of the teachers and pupils of the final year primary school have started loosening the hard soil and breaking the clods with picks, and we decide to give them a helping hand. It is hard work and at an altitude of 3,000 meters we often have to pause grasping for our breath. Some 15 minutes later, also various mothers and fathers have joined. You can immediately see how experienced they are doing this type of work. And so do the kids. The boy next to me carefully observes how one of the dads is handling the tool and then soon resumes with regained insights and energy.
Some other farmers have arrived with their Andean foot plough or chaquitaclla in the local language Quechua. This pre-Inca tool is still widely used and considered the best tool for preparing land on steep rocky slopes without causing soil erosion. When I see the tool in use on the flat playground of the school, I am amazed how fast it loosens up big clods of soil.
Within an hour we have prepared the garden plot, stretching 25 meters long and 3 meters wide. As we work the last few meters, one of the fathers stops me and tries to make it clear to me, in Spanish that I have to work the land differently here. I hadnât noticed, but the tail end of the plot slightly slants downward, so we need to make the planting ridges perpendicular to the other ones, so that the irrigation water can easily move and cover the entire plot. This shows how farmers think ahead in everything they do. While I was just preparing the soil, he was already thinking about irrigation.
After being shown how to plant, the kids soon start planting onions, lettuce, broccoli and cabbage seedlings. The parents assist, observe their kids, and at times give them some advice. Later on, they will add some of the native crops.
By 10 oâclock the work is over. At one side of the school garden, the kids install a netted fence to protect the food garden when they play on the playground. As they fix the long green net with pieces of metal wire to wooden poles, previously inserted in the soil by the teachers; it is great to see how handy these kids are: it is clearly not the first time that they have handled all these tools.
School gardens have been around for many years and in many countries, as a way for students to learn about farming, and to provide healthy ingredients for school meals, free of agrochemicals. What is unique here, is that many parent farmers helped to install the garden, so the kids learn by observing their parents in a school context. Perhaps the most important is that the kids feel that the culture of their parents is being appreciated by a formal institution. All too often children are taught to look down on their own indigenous culture and on local customs and knowledge.
âI think that school directors across the world who work as leaders should include everyone in our educational community, so that everything we have around us is valued, concludes Luz Valverde in her interview.
Watch the upcoming video on the Access Agriculture video platform:
Teaching agroecology in schools
Related Agro-Insight blogs
Videos to teach kids good attitudes
Teaching the farmers of tomorrow with videos
Acknowledgements
The visit to Peru to film various farmer-to-farmer training videos was made possible with the kind support of the Collaborative Crop Research Program (CCRP) of the McKnight Foundation. Thanks to the school director Luz Valverde, faculty, students and parents of School No. 32677, Tres de Mayo de HuayllacayĂĄn, to Aldo Cruz â Centro de Investigaciones de Zonas Ăridas (CIZA) and Dante Flores â Instituto de Desarrollo y Medio Ambiente (IDMA) for supporting our field work.
Videos on how to improve livestock
See the many training videos on agroecology hosted on the Access Agriculture video platform.
De schooltuin
Leren door te doen is een van de krachtigste educatieve benaderingen, zowel voor volwassenen als voor kinderen. Kinderen observeren wat hun ouders en anderen in de gemeenschap doen, en ze kopiëren het.
Een week lang hebben Marcella, Jeff en ik, vergezeld door onze lokale partners Aldo Cruz en Dante Flores, ons ontbijt genuttigd in het huis van doña Zenaida Ramos en haar man, die ook lid zijn van het oudercomité van de Tres de Mayo school in Huayllacayån, in centraal Peru.
Als we naar de school lopen, die een kleuterschool, lagere school en middelbare school combineert, zien we dat de activiteiten op de speelplaats al begonnen zijn. Vandaag is de laatste dag van onze filmtrip in deze gemeenschap, en de school heeft de installatie van een schooltuin gepland: een activiteit die ze vóór covid hadden en die ze nu graag willen hervatten.
Wanneer we de dynamische en ruimdenkende schooldirectrice, Luz Valverde, ontmoeten, vertelt ze ons: “Hier in het district HuayllacayĂĄn worden meer dan 600 soorten inheemse aardappelen geteeld. En we hebben zo veel variĂ«teiten van oca, olluca en mashwa, evenals tal van medicinale planten. We hebben ook tuinbonen en gerst. Dus, de studenten moeten waarderen wat we hier allemaal hebben in onze gemeenschap. En ze moeten ook weten hoeveel voedingswaarde deze producten hebben, zodat ze ze kunnen blijven behouden. Ze zouden ons milieu moeten beschermen, de lokale biodiversiteit die hier bestaat.”
Enkele leerkrachten en leerlingen van de laatstejaars lagere school zijn begonnen de harde grond los te werken en de kluiten te breken met pikhouwelen, en wij besluiten hen een handje te helpen. Het is hard werken en op een hoogte van 3.000 meter moeten we vaak naar adem happen. Zo’n 15 minuten later zijn er ook verschillende moeders en vaders bijgekomen. Je ziet meteen hoe ervaren ze zijn met dit soort werk. En dat geldt ook voor de kinderen. Het jongetje naast mij kijkt aandachtig toe hoe een van de vaders met het gereedschap omgaat en hervat dan al gauw met hervonden inzicht en energie.
Enkele andere boeren zijn aangekomen met hun Andes-voetenploeg of chaquitaclla in de lokale taal Quechua. Dit pre-Inca werktuig wordt nog steeds veel gebruikt en wordt beschouwd als het beste werktuig om land voor te bereiden op steile rotsachtige hellingen zonder bodemerosie te veroorzaken. Als ik het werktuig in gebruik zie op de vlakke speelplaats van de school, ben ik verbaasd hoe snel het grote kluiten grond losmaakt.
Binnen een uur hebben we een stuk grond van 25 meter lang en 3 meter breed klaargemaakt. Terwijl we de laatste meters afwerken, houdt een van de vaders me tegen en probeert me in het Spaans duidelijk te maken dat ik het land hier anders moet bewerken. Ik had het niet gemerkt, maar het einde van het perceel loopt iets schuin naar beneden, dus we moeten de plantruggen loodrecht op de andere maken, zodat het irrigatiewater zich gemakkelijk kan verplaatsen en het hele perceel kan bedekken. Dit toont aan hoe boeren vooruit denken bij alles wat ze doen. Terwijl ik gewoon de grond aan het voorbereiden was, dacht hij al na over irrigatie.
Nadat ze hebben geleerd hoe ze moeten planten, beginnen de kinderen al snel met het planten van uien, sla, broccoli en koolzaailingen. De ouders helpen mee, observeren hun kinderen, en geven soms wat advies. Later zullen ze er enkele inheemse gewassen aan toevoegen.
Tegen 10 uur is het werk voorbij. Aan de ene kant van de schooltuin plaatsen de kinderen een omheining van netten om de voedseltuin te beschermen als ze op de speelplaats spelen. Terwijl ze het lange groene net met stukken metaaldraad vastmaken aan houten palen die eerder door de leraren in de grond zijn gestoken, is het geweldig om te zien hoe handig deze kinderen zijn: het is duidelijk niet de eerste keer dat ze al dit gereedschap hanteren.
Schooltuinen bestaan al vele jaren en in vele landen, als een manier om leerlingen te leren over landbouw en om gezonde ingrediënten te leveren voor schoolmaaltijden, vrij van landbouwchemicaliën. Wat hier uniek is, is dat veel ouderboeren hebben geholpen bij de aanleg van de tuin, zodat de kinderen leren door hun ouders te observeren in een schoolcontext. Het belangrijkste is misschien wel dat de kinderen het gevoel hebben dat de cultuur van hun ouders wordt gewaardeerd door een formele instelling. Al te vaak wordt kinderen geleerd neer te kijken op hun eigen inheemse cultuur en op plaatselijke gebruiken en kennis.
“Ik denk dat schooldirecteuren over de hele wereld die als leiders werken, iedereen in onze onderwijsgemeenschap moeten opnemen, zodat alles wat we om ons heen hebben wordt gewaardeerd, concludeert Luz Valverde in haar interview.
For nearly a century, from 1839 to 1924, the US government distributed free seeds to any citizen who wanted them. As told in First the Seed, by Jack Kloppenburg, seeds of field crops, vegetables and even flowers were sourced from around the world (often by the US Navy). The seed was multiplied in the USA, and mailed through the post by members of Congress to their constituents. The program was wildly popular and by 1861, the first year of the American Civil War, almost two and a half million seed packages (each with five packets of seed) were being shipped each year to farmers and gardeners.
As Kloppenburg explains, given the botanical knowledge of the time, and the limited ability of formal agricultural research in the United States, the free seed for farmers âwas the most efficient means of developing adapted and improved crop varieties.â
I recently saw a little window into this seed program. On 7 April 2022, The Times-Independent (a newspaper in Moab, Utah), published a replica of their page one from exactly 100 years earlier. One short story, âSeeds Go Quicklyâ showed just how much people loved free seed. The little story reads:
SEEDS GO QUICKLY
|
I hadnât realized that newspapers also helped to distribute the seed. In 1922, Moabâs local newspaper did not bother telling its readers what the âgovernment seedâ was. They knew it well, even though today the program is forgotten. Kloppenburg says that the government seed was not only free, but of high quality, better than what private companies were then able to supply. This partly explains the rush of townspeople clamoring seed at The Times-Independent office, but farmersâ love of innovation was also a reason for the excitement. The farmers and gardeners who swung open the glass door of the newspaper office didnât know what kind of seed was in the little packages. There was some mystery there: each package contained several packets of different seed. Each packet was just a handful of seed, enough to try out, but not enough to plant a field.
The free seed sparked thousands of farmer experiments over decades, which formed the basis of modern, North American agriculture.
The development of the adapted base of germplasm on which American agriculture was raised is the product of thousands of experiments by thousands of farmers committing millions of hours of labor in thousands of diverse ecological niches over a period of many decades.
Jack Kloppenburg, First the Seed, page 56
In the early 1800s seed companies were small, but they were growing. By 1883 these companies organized as the American Seed Trade Association (ASTA) and immediately began to lobby against government seed. Free seed was so popular that it took ASTA forty years, until 1924, to finally convince Congress to kill the program, at the height of its popularity.
Since 1922, companies have largely wrested control of seed from farmers, who once produced and exchanged all of the seed of field crops. Itâs worth remembering that small gifts of seed sparked farmer experiments that shaped American agriculture.
Further reading
Kloppenburg, Jack Ralph, Jr. 1990 First the Seed: The Political Economy of Plant Biotechnology, 1492-2000. Cambridge University Press.
Related Agro-Insight blogs
Videos on using your own seed
Farmers’ rights to seed: experiences from Guatemala
Farmers’ rights to seed – Malawi
Maintaining varietal purity of sesame
Vea la versión en español a continuación
Itâs one of the great secrets of ecology that few insect species are pests. Most insects help us, by pollinating our crops, making honey, or silk and by killing pest insects, either by hunting them or by parasitizing them. I was in Ecuador recently with Paul and Marcella from Agro-Insight, along with Ecuadorian colleagues Carmen Castillo, Mayra Coro and Diego Mina, to make a video on the insects that help us.
Our first stop was the home of Emma RomĂĄn and her husband, Luis Plazarte, in AlĂĄquez, a parish near the city of Latacunga, in the central Andes. On a small field behind their house, Emma explained that all flowering plants (trees, ornamentals or crops) attract insects, which feed on the pollen and nectar in the flowers. She has seen many beneficial insects: the bee fly, and the hairy fly, beetles (like the lady bird beetle), and true bugs. She adds âAnd there is a new one, the soldier fly.â
I was puzzled about new insect. Perhaps an introduced one? Then I realized that since doña Emma has received training in insect ecology from Mayra and Diego, and has planted more flowering plants, she has begun to notice more kinds of insects, which are also becoming more abundant, because of the flowers she plants. For example, she planted a row of lantana flowers to mark the boundary of her field. On the ground nearby, she pointed out some tiny spiders which we had not even noticed. âYou can see this one is carrying her eggs with her,â she said, pointing to a whitish spider the size of a grain of rice. The familyâs small field of oats is surrounded by pullilli shrubs, and other plants like chilca and the Andean cherry, which are visited by pollinating insects and others attracted by the plantsâ flowers.
As doña Emmaâs farm becomes insect-friendly, she notices more helpful insects. The larva of the bee fly hunts and eats small, soft insects. The hairy fly lays its eggs in other insects. The hairy fly larva hatches inside the victim, eating it from the inside out. Thatâs why doña Emma has few pests, even as she has more insects.
For doña Emma the big advantage is that she can produce maize, blackberries, and several kinds of vegetables with no pesticides. She says this means that she has tastier food that is healthier for her and for her family. And the diverse flowers around her house give her a sense of tranquility and harmony.
As doña Emma put it, âWe plant a variety of plants for all kinds of insects, so that all the birds come, and they help us to conserve this ecosystem ⊠to teach our children that there are these good insects and birds.â
Scientific names
Pullilli (familia Solanaceae)
Chilca is Baccharis latifolia
The Andean Cherry (Spanish: capulĂ) is Prunus serotina
The bee fly (Spanish: moscabeja) is Eristalis spp. (Syrphidae)
The hairy fly is the family Tachinidae.
The soldier fly (Spanish: mosca sapito) is Hedriodiscus spp.
Related video
The wasp that protects our crops
Acknowledgements
Thanks to Diego Mina and Mayra Coro for introducing us to doña Emma, and for identifying the plants and insects. Thanks also to Mayra and Diego for their valuable comments on a previous version of this blog. Diego and Mayra work for IRD (Institut de Recherche pour le DĂ©veloppement). Our work was funded by the McKnight Foundationâs Collaborative Crop Research Program (CCRP)
MĂS INSECTOS, MENOS PLAGAS
Por Jeff Bentley, 20 de febrero del 2022
Uno de los grandes secretos de la ecologĂa es que pocas especies de insectos son plagas. La mayorĂa de los insectos nos ayudan polinizando nuestros cultivos, haciendo miel y matando a los insectos plaga, ya sea cazĂĄndolos o parasitĂĄndolos. Hace poco estuve en Ecuador con Paul y Marcella, de Agro-Insight, y los colegas ecuatorianos Carmen Castillo, Mayra Coro y Diego Mina, para hacer un video sobre los insectos que nos ayudan.
Primero, visitamos la casa de Emma RomĂĄn y su marido, Luis Plazarte, en AlĂĄquez, una parroquia cercana a la ciudad de Latacunga, en los Andes centrales. En un pequeño sembrĂo detrĂĄs de su casa, doña Emma nos explicĂł que todas las plantas con flores (ĂĄrboles, plantas ornamentales o cultivos) atraen a los insectos, que se alimentan del polen y nĂ©ctar. Ella ha visto muchos insectos que le ayudan: la moscabeja, la mosca peluda y escarabajos (como la mariquita) y algunos de los chinches. Y añade: “Y hay uno nuevo, la mosca sapito”.
Me quedĂ© perplejo ante la idea de un nuevo insecto. ÂżQuizĂĄs uno introducido? Entonces me di cuenta de que desde que doña Emma ha recibido capacitaciĂłn en la ecologĂa de los insectos de parte de Mayra y Diego, y ha plantado mĂĄs plantas con flores, ella ha empezado a fijarse en mĂĄs tipos de insectos. Por ejemplo, tambiĂ©n plantĂł una hilera de flores de lantana para marcar el lĂmite de su campo. En el suelo, debajo de los arbustos, señala unas arañas diminutas en las que no habĂamos reparado. “Puedes ver que esta lleva sus huevos”, dice, señalando una araña blanquecina del tamaño de un grano de arroz. Su pequeño campo de avena estĂĄ rodeado de arbustos de pullilli, chilca y capulĂ a donde llegan los insectos polinizadores, y ademĂĄs otros insectos son atraĂdos por las flores de estas plantas.
A medida que la granja de doña Emma se convierte en un lugar acogedor para los insectos, se da cuenta de que hay mĂĄs insectos Ăștiles. La larva de la mosca abeja caza y come insectos pequeños y blandos. Mientras que la mosca peluda pone sus huevos dentro de otros insectos, y las larvas de la mosca peluda nacen dentro de la vĂctima, comiĂ©ndola de adentro hacia afuera. Por eso doña Emma tiene pocas plagas, aunque tenga mĂĄs insectos.
Para doña Emma, la gran ventaja es que puede producir maĂz, moras y varios tipos de hortalizas sin plaguicidas. Dice que esto significa que tiene alimentos mĂĄs sabrosos y saludables para ella y su familia. Y las diversas flores que rodean su casa le dan una sensaciĂłn de tranquilidad y armonĂa.
Como dice doña Emma: âSembramos variedades de plantas para que todo insecto, todo pĂĄjaro venga, y estĂ© allĂ, nos ayudan a conservar este ecosistema, la naturaleza que es bien bonita para nosotros, para enseñar a nuestros hijos que tales insectos hay, tales pĂĄjaros existen.â
Nombres cientĂficos
Pullilli (familia Solanaceae)
Chilca es Baccharis latifolia
CapulĂ es Prunus serotina
La moscabeja es Eristalis spp. (Syrphidae)
La mosca peluda es familia Tachinidae.
La mosca sapito es Hedriodiscus spp.
Video relacionado
La avispa que protege nuestros cultivos
Agradecimientos
Gracias a Diego Mina y Mayra Coro por presentarnos a doña Emma, y por identificar las plantas e insectos. Gracias a Mayra y Diego por sus valiosos comentarios sobre una versión previa de este blog. Diego y Mayra trabajan para IRD (Institut de Recherche pour le Développement). Nuestro trabajo fue financiado por Programa Colaborativo de Investigación de Cultivos (CCRP) de la Fundación McKnight.
Nederlandse versie hieronder
HuÌgelkultur
In my previous blog âCapturing carbon in our soilsâ I gave some examples of how to store carbon in a healthy, living soil by adding compost and mulch, reducing ploughing and using plants to create a permanent soil cover. But there is also a more direct way of adding carbon to the soil, a technique called hĂŒgelkultur, a name which may not be the easiest to pronounce, but the concept is quite simple.
HuÌgelkultur is a German term meaning âmound cultivation.â In this method one builds garden beds using woody material, some nitrogen-rich material such as grass clippings or manure, and soil with compost arranged in long, tunnel-shaped mounds. The wood can be piled directly on top of the soil, or placed in dug out trenches. Depending on the size of the logs or branches that form the core of the mound, the wood can take 10 to 15 years to completely decompose. Over the years, your soil life and soil structure improve.
A major benefit is that the beds enriched with organic matter hold water much better. As my wife Marcella and I used to frequently travel for longer periods for work, we were not always sure we would be at home to water our garden, so we figured this technique would suit us well. Especially since our soil is very sandy and does not retain water well. So, we started with our first hĂŒgelbed some 3 years ago.
First we dug out a 10-meter long, one-meter wide trench to a depth of 40 cm. Then we cleaned up a lot of the old wooden logs and pruned branches of sick trees. We covered the branches with chunks of grass sod turned upside down, and finally we topped the bed up with the top soil and compost. The bed was about 1.2 meter high. We thought from now on, growing vegetables would be easier with less need for watering, but it turned out slightly differently.
As we had no clear idea yet what we would plant the first year, we decided to sow a mix of wild flowering plants to provide food for pollinators, such as bees, bumble bees, hover flies and butterflies. Within less than 2 months the bed was exploding with colours and the buzzing was a feast for the ears. This was a great idea, and it gave us some time to think through what vegetables and herbs we would plant the coming season, and how to arrange the crops on the bed.
After we installed the wood bed the next 2 summers were extremely dry, so even though we thought that we would experience the benefits of the raised bed starting in the second year, it turned out that we still needed to water it on a weekly basis. At first, I was puzzled that the buried wood was not holding water, but then I realized that on top of the wood we had deposited a double layer of grass sod (we just had too much of it). This had created a thick layer that roots of our tomatoes and other plants could not penetrate to reach the deeper parts of the bed where the moist wood was slowly decomposing.
Marcella also realized that planting on a slope is not as easy as the simplified drawings show on permaculture websites. Also, when watering the water readily flowed down the slope without having time to infiltrate. It looked like our soil structure was still not optimal even though the entire bed was covered with a mix of plants: both flowering wild ones and cultivated ones. To keep water from flowing down the slopes, Marcella often created small terraces to plant young seedlings. Improving soil structure takes time, and the need for continuous mulching became apparent.
Last winter I decided to make some extra wood beds to plant my different varieties of red current, goose berries, blue honeysuckle, raspberry and blackberries. Facing North-South to capture optimal sunlight, I set out to dig three trenches, each about one and a half meter apart. To boost the decomposition of the woody material, this time I decided to soak each layer of the beds with a solution of good microbes (effective microorganisms or EM) which I had prepared from local materials (see: Reviving soils).
The beds looked really nice and natural next to our little birch forest, but after two months the perennial grasses had already completely invaded the moist and nutrient-rich beds. As one learns by doing, I decided to use leftover tiles to make a border around the beds, to try to and keep the grasses out.
It takes time to find out what works best for you, and the future will tell us if these hĂŒgelbeds will live up to our expectations. What may look easy and simple on paper often requires some some patience as one adapts the idea locally.
Read more
Q.L. Luo, C. Hentges, C. Wright. 2020. Sustainable Landscapes: Creating a HĂŒgelkultur for Gardening with Stormwater Management Benefits. Oklahoma Cooperative Extension Service. Click here.
Related Agro-Insight blogs
Inspiring knowledge platforms
Access Agriculture: https://www.accessagriculture.org is a specialised video platform with freely downloadable farmer training videos on ecological farming with a focus on the Global South.
EcoAgtube: https://www.ecoagtube.org is the alternative to Youtube where anyone from across the globe can upload their own videos related to ecological farming and circular economy.
HĂŒgelkultur
In mijn vorige blog “Koolstof vastleggen in onze bodems” gaf ik enkele voorbeelden van hoe koolstof kan worden opgeslagen in een gezonde, levende bodem door compost en mulch toe te voegen, minder te ploegen en planten te gebruiken om een permanente bodembedekking te creĂ«ren. Maar er is ook een meer directe manier om koolstof aan de bodem toe te voegen, een techniek die hĂŒgelkultur wordt genoemd, een naam die misschien niet de gemakkelijkste is om uit te spreken, maar het concept is vrij eenvoudig.
HĂŒgelkultur is een Duitse term die ” heuvelteelt ” betekent. Bij deze methode bouwt men tuinbedden met houtachtig materiaal, wat stikstofrijk materiaal zoals grasmaaisel of mest, en grond met compost, gerangschikt in lange, tunnelvormige heuvels. Het hout kan direct op de grond worden gestapeld, of in uitgegraven greppels worden geplaatst. Afhankelijk van de grootte van de stammen of takken die de kern van de hoop vormen, kan het 10 tot 15 jaar duren voordat het hout volledig is afgebroken. In de loop der jaren verbetert het bodemleven en de bodemstructuur.
Een groot voordeel is dat de bedden die verrijkt zijn met organisch materiaal veel beter water vasthouden. Omdat mijn vrouw Marcella en ik vaak voor langere periodes op reis waren voor ons werk, waren we er niet altijd zeker van dat we thuis zouden zijn om onze tuin water te geven, dus dachten we dat deze techniek goed bij ons zou passen. Vooral omdat onze grond erg zanderig is en niet goed water vasthoudt. Zo’n 3 jaar geleden zijn we dus begonnen met ons eerste hĂŒgelbed.
Eerst groeven we een sleuf van 10 meter lang en 1 meter breed tot een diepte van 40 cm. Daarna hebben we veel van de oude houten stammen en gesnoeide takken van zieke bomen opgeruimd. We bedekten de takken met omgedraaide graszoden en bedekten het bed met de bovenste laag aarde en compost. Het bed was ongeveer 1,2 meter hoog. We dachten dat het voortaan gemakkelijker zou zijn om groenten te kweken en minder water te moeten geven, maar dat pakte toch iets anders uit.
Omdat we nog geen duidelijk idee hadden wat we het eerste jaar zouden planten, besloten we een mix van wilde bloeiende planten te zaaien om voedsel te bieden aan bestuivers, zoals bijen, hommels, zweefvliegen en vlinders. In minder dan 2 maanden tijd was het bed een explosie van kleuren en het gezoem was een lust voor het oor. Dit was een geweldig idee, en het gaf ons wat tijd om na te denken over welke groenten en kruiden we het komende seizoen zouden planten, en hoe we de gewassen op het bed zouden rangschikken.
Nadat we het houten bed hadden geĂŻnstalleerd waren de volgende 2 zomers extreem droog, dus ook al dachten we dat we vanaf het tweede jaar de voordelen van het verhoogde bed zouden ervaren, het bleek dat we nog steeds wekelijks water moesten geven. Eerst was ik verbaasd dat het begraven hout geen water vasthield, maar toen realiseerde ik me dat we bovenop het hout een dubbele laag graszoden hadden gelegd (we hadden er gewoon te veel van). Hierdoor was een dikke laag ontstaan waar de wortels van onze tomaten en andere planten niet doorheen konden om de diepere delen van het bed te bereiken waar het vochtige hout langzaam aan het afbreken was.
Marcella realiseerde zich ook dat planten op een helling niet zo eenvoudig is als de vereenvoudigde tekeningen op permacultuur websites laten zien. Ook bij het bewateren stroomde het water gemakkelijk de helling af zonder tijd te hebben om te infiltreren. Het leek erop dat onze bodemstructuur nog steeds niet optimaal was, ook al was het hele bed bedekt met een mix van planten: zowel bloeiende wilde als gecultiveerde. Om te voorkomen dat het water langs de hellingen naar beneden stroomt, creëerde Marcella vaak kleine terrassen om jonge zaailingen te planten. Het verbeteren van de bodemstructuur kost tijd, en de noodzaak van continu mulchen werd duidelijk.
Vorige winter besloot ik enkele extra houten bedden te maken om mijn verschillende variëteiten van rode bessen, kruisbessen, honingbessen, frambozen en bramen te planten. Noord-zuid gericht om optimaal zonlicht op te vangen, begon ik met het graven van drie sleuven, elk ongeveer anderhalve meter uit elkaar. Om de afbraak van het houtachtige materiaal te stimuleren, besloot ik deze keer om elke laag van de bedden te doordrenken met een oplossing van goede microben (effectieve micro-organismen of EM) die ik had bereid uit plaatselijke materialen (zie blog: De bodem nieuw leven inblazen).
De bedden zagen er heel mooi en natuurlijk uit naast ons kleine berkenbosje, maar na twee maanden hadden de meerjarige grassen de vochtige en voedselrijke bedden al volledig ingenomen. Zoals je al doende leert, besloot ik om restjes tegels te gebruiken om een rand rond de bedden te maken, om te proberen de grassen buiten te houden.
Het kost tijd om uit te vinden wat voor jou het beste werkt, en de toekomst zal ons leren of deze hĂŒgelbedden aan onze verwachtingen zullen voldoen. Wat er op papier gemakkelijk en eenvoudig uitziet, vergt vaak enig geduld naarmate men het idee ter plaatse aanpast.
Nederlandse versie hieronder
For thousands of years, farmers have been mixing crops in their fields to meet the diverse needs of their families and to reduce the risk of crop failure. But to know which crops combine well with each other is not an easy matter, and often requires some experimentation to find out what works best for you, as I found out this year in our home garden.
Three years ago, when we moved into our renovated house in Peer, Belgium, we established a raised garden bed from partially rotted woody material and plant debris topped with compost and soil. As this so-called hĂŒgelkultur is a great way to keep the soil fertile and moist, we figured this was a good way for us to grow plants without the need for watering them, especially as we are often away from home for several weeks to produce training videos with farmers.
As with many people, Covid has kept us grounded for the past two years. Without international travels we decided we should spend more time growing our own food.
On our 10 meters long, 2 meters wide and 1.5-meter-high bed, my wife Marcella has been growing a diversity of herbs, spices, vegetables and sweet maize. While we tried to anticipate which plants would prefer to grow where exactly on the bed (on the lower end or on top, on the south or north-facing side, in partial shade of the nearby goat willow or in full sunlight), this was clearly something that needed us to try out and observe as we went along.
Last winter, I decided to establish three new raised beds, each aligned north-south and 1.5 meters apart. On one bed I would grow goose berries, blue honeysuckle and red currant; the middle bed would be for my red and yellow raspberries and on the bed closest to the little forest, I would grow a few varieties of blackberries. Unlike with annual plants which you can put in a different location each season, deciding on where to plant which shrub and which variety took some careful thinking. One needs to take into account the plantâs architecture, how vigorous it grows, how it copes with strong winds and what level of shade it tolerates.
Having planted all my shrubs, I felt we could do a little more. Leaving the soil bare while the shrubs were still young did not seem like a good idea. I still had some strawberry plants that I wanted to give a new location. The fast-growing raspberries would soon crowd out my strawberries. And strawberries do not  thrive well in shade, so I decided to plant them on the first bed.
A few months later, in the spring, Marcella thought that her tomato seedlings that she had raised in the warmth of the house were ready for transplanting. Again, we brainstormed around the kitchen table where best we could plant them. âTomato plants have deep roots and tomatoes need a lot of sun, so let us plant them in between our strawberry plants,â I suggested. To keep the mature tomato plants from shading out the newly planted berry shrubs, we planted them on the north side of the shrubs.
Friends and family said it would not work: growing tomatoes outdoors is asking for trouble, as the tomatoes would rot before they ripen. This may have been true with our traditional wet summers, but given the changing climate I figured it could work. After all, we didnât have a choice as we donât have a greenhouse.
One day, I was discussing with Bram Moeskops who manages the Organic Farm Knowledge platform for IFOAM Organics Europe. While he was giving me a virtual guided tour on their excellent platform, it was a real coincidence that he showed me one particular factsheet:
âOn this factsheet,â Bram explained, âwe show a new technology that we are trying to promote, namely tomato-strawberry intercropping. As the strawberries provide a living mulch, it avoids splashing rainwater to get on the tomato plantsâ. This was a great new insight. This added benefit hadnât occurred to me even though
I knew that spores of various soil fungi are typically spread by splashing rain and cause tomato diseases.
Our tomato plants thrived, and surprised every visitor. After three years of extremely warm and dry summers, this year turned out to be the opposite. And in the end, months of high humidity also affected our plants. It was of some comfort to hear that all gardeners had faced the same problem, even those with greenhouses.
As our climate is changing, we will need to continue to experiment with cropping patterns. And the more we learn the better. Experimenting with permanent crops can take years, so it will be all the more important to share the results widely. Innovative platforms such as the Organic Farm Knowledge platform and the Access Agriculture video platform offers great ideas and needed scientific insights to help us make better decisions.
Related Agro-Insight blogs
Inspiring knowledge platforms
The Organic Farm Knowledge platform: https://organic-farmknowledge.org contains a wide range of tools and resources about organic agriculture in Europe.
Access Agriculture: https://www.accessagriculture.org is a specialised video platform with freely downloadable training videos on ecological farming with a focus on the Global South.
EcoAgtube: https://www.ecoagtube.org is the alternative to Youtube where anyone from across the globe can upload their own videos related to ecological farming and circular economy.
Experimenteren met mengteelten
Al duizenden jaren mengen boeren gewassen op hun akkers om te voorzien in de uiteenlopende behoeften van hun gezinnen en om het risico op mislukte oogsten te verkleinen. Maar weten welke gewassen goed met elkaar combineren is geen eenvoudige zaak en vereist vaak wat experimenteren om uit te zoeken wat voor jou het beste werkt, zoals ik dit jaar in onze eigen tuin ontdekte.
Drie jaar geleden, toen we verhuisden naar ons gerenoveerde huis in Peer, BelgiĂ«, hebben we een verhoogd tuinbed aangelegd van gedeeltelijk verrot houtmateriaal en plantenresten, aangevuld met compost en aarde. Aangezien deze zogenaamde hĂŒgelbedden de grond vruchtbaar en vochtig houden, vonden we dit een goede manier om planten te kweken zonder dat we ze water hoefden te geven, vooral omdat we vaak enkele weken van huis zijn om trainingsvideo’s met boeren te maken.
Zoals bij veel mensen heeft Covid ons de afgelopen twee jaar met beide voeten op de grond gehouden. Zonder internationale reizen besloten we dat we meer tijd moesten besteden aan het verbouwen van ons eigen voedsel.
Op ons 10 meter lange, 2 meter brede en 1,5 meter hoge hĂŒgelbed, heeft mijn vrouw Marcella een verscheidenheid aan kruiden, specerijen, groenten en zoete maĂŻs gekweekt. Hoewel we probeerden in te schatten welke planten waar precies op het bed het liefst zouden groeien (onderaan of bovenaan, op het zuiden of op het noorden, in de halfschaduw van de nabijgelegen boswilg of in het volle zonlicht), was dit duidelijk iets dat we moesten uitproberen en gaandeweg observeren.
Afgelopen winter besloot ik drie nieuwe verhoogde bedden aan te leggen, elk noord-zuid gericht en 1,5 meter uit elkaar. Op het ene bed zou ik kruisbessen, honingbes en rode bes telen; het middelste bed zou bestemd zijn voor mijn rode en gele frambozen en op het bed dat het dichtst bij het bosje lag, zou ik een paar bramensoorten telen. Anders dan bij eenjarige planten, die je elk seizoen op een andere plaats kunt zetten, moet je goed nadenken over waar je welke struik en welk ras wilt planten. Je moet rekening houden met de architectuur van de plant, hoe sterk hij groeit, hoe hij tegen sterke wind kan en hoeveel schaduw hij verdraagt.
Nadat ik al mijn struiken had geplant, vond ik dat we nog wel wat meer konden doen. De grond kaal laten terwijl de struiken nog jong waren, leek me geen goed idee. Ik had nog een paar aardbeiplanten die ik een nieuwe plek wilde geven. De snelgroeiende frambozen zouden mijn aardbeien snel verdringen. En aardbeien gedijen niet goed in de schaduw, dus besloot ik ze op het eerste bed te planten.
In de lente, brainstormden we rond de keukentafel waar we het beste onze tomatenzaailingen konden uitplanten. “Tomatenplanten hebben diepe wortels en tomaten hebben veel zon nodig, dus laten we ze tussen onze aardbeienplanten planten,” stelde ik voor. Om te voorkomen dat de volgroeide tomatenplanten de pas geplante bessenstruiken in de schaduw zouden stellen, plantten we ze aan de noordkant van de struiken.
Vrienden en familie zeiden dat dit niet zou werken: tomaten in de openlucht kweken is vragen om problemen, omdat de tomaten zouden rotten voordat ze rijp waren. Dat was misschien waar met onze traditionele natte zomers, maar gezien het veranderende klimaat dacht ik dat het zou kunnen werken. We hadden tenslotte geen keus, want we hebben geen serre.
Op een dag was ik in gesprek met Bram Moeskops, die het platform voor biologische landbouwkennis van IFOAM Organics Europe beheert. Terwijl hij me een virtuele rondleiding gaf op hun uitstekende platform, was het een echt toeval dat hij me Ă©Ă©n specifieke factsheet liet zien:
“Op deze factsheet,” legde Bram uit, “laten we een nieuwe technologie zien die we proberen te promoten, namelijk de tomaat-aardbei mengteelt. Omdat de aardbeien een levende mulch vormen, wordt vermeden dat opspattend regenwater op de tomatenplanten terechtkomt”. Dit was een geweldig nieuw inzicht. Dit extra voordeel was niet bij me opgekomen, hoewel ik wist dat sporen van verschillende bodemschimmels gewoonlijk worden verspreid door opspattend regenwater en alzo tomatenziektes veroorzaken.
Onze tomatenplanten floreerden, en verrasten iedere bezoeker. Na drie jaren van extreem warme en droge zomers, was dit jaar het tegenovergestelde. En jammer genoeg hebben de maanden van hoge vochtigheid uiteindelijk ook onze planten aangetast. Het was een troost te horen dat alle tuiniers met hetzelfde probleem te kampen hadden gehad, zelfs die met serres.
Aangezien ons klimaat verandert, zullen we moeten blijven experimenteren met teeltpatronen. En hoe meer we leren, hoe beter. Experimenteren met blijvende teelten kan jaren duren, dus is het des te belangrijker om de resultaten op grote schaal te delen. Innovatieve platforms zoals het platform Organic Farm Knowledge en het videoplatform Access Agriculture bieden goede ideeën en de nodige wetenschappelijke inzichten om ons te helpen betere beslissingen te nemen.
Inspirerende kennisplatformen
The Organic Farm Knowledge platform: https://organic-farmknowledge.org met informatie over biolandbouw in Europe.
Access Agriculture: https://www.accessagriculture.org  is een gespecialiseerd videoplatform met gratis te downloaden opleidingsvideo’s over ecologische landbouw met een focus op het Zuiden.
