Nederlandse versie hieronder
HuÌgelkultur
In my previous blog âCapturing carbon in our soilsâ I gave some examples of how to store carbon in a healthy, living soil by adding compost and mulch, reducing ploughing and using plants to create a permanent soil cover. But there is also a more direct way of adding carbon to the soil, a technique called hĂŒgelkultur, a name which may not be the easiest to pronounce, but the concept is quite simple.
HuÌgelkultur is a German term meaning âmound cultivation.â In this method one builds garden beds using woody material, some nitrogen-rich material such as grass clippings or manure, and soil with compost arranged in long, tunnel-shaped mounds. The wood can be piled directly on top of the soil, or placed in dug out trenches. Depending on the size of the logs or branches that form the core of the mound, the wood can take 10 to 15 years to completely decompose. Over the years, your soil life and soil structure improve.
A major benefit is that the beds enriched with organic matter hold water much better. As my wife Marcella and I used to frequently travel for longer periods for work, we were not always sure we would be at home to water our garden, so we figured this technique would suit us well. Especially since our soil is very sandy and does not retain water well. So, we started with our first hĂŒgelbed some 3 years ago.
First we dug out a 10-meter long, one-meter wide trench to a depth of 40 cm. Then we cleaned up a lot of the old wooden logs and pruned branches of sick trees. We covered the branches with chunks of grass sod turned upside down, and finally we topped the bed up with the top soil and compost. The bed was about 1.2 meter high. We thought from now on, growing vegetables would be easier with less need for watering, but it turned out slightly differently.
As we had no clear idea yet what we would plant the first year, we decided to sow a mix of wild flowering plants to provide food for pollinators, such as bees, bumble bees, hover flies and butterflies. Within less than 2 months the bed was exploding with colours and the buzzing was a feast for the ears. This was a great idea, and it gave us some time to think through what vegetables and herbs we would plant the coming season, and how to arrange the crops on the bed.
After we installed the wood bed the next 2 summers were extremely dry, so even though we thought that we would experience the benefits of the raised bed starting in the second year, it turned out that we still needed to water it on a weekly basis. At first, I was puzzled that the buried wood was not holding water, but then I realized that on top of the wood we had deposited a double layer of grass sod (we just had too much of it). This had created a thick layer that roots of our tomatoes and other plants could not penetrate to reach the deeper parts of the bed where the moist wood was slowly decomposing.
Marcella also realized that planting on a slope is not as easy as the simplified drawings show on permaculture websites. Also, when watering the water readily flowed down the slope without having time to infiltrate. It looked like our soil structure was still not optimal even though the entire bed was covered with a mix of plants: both flowering wild ones and cultivated ones. To keep water from flowing down the slopes, Marcella often created small terraces to plant young seedlings. Improving soil structure takes time, and the need for continuous mulching became apparent.
Last winter I decided to make some extra wood beds to plant my different varieties of red current, goose berries, blue honeysuckle, raspberry and blackberries. Facing North-South to capture optimal sunlight, I set out to dig three trenches, each about one and a half meter apart. To boost the decomposition of the woody material, this time I decided to soak each layer of the beds with a solution of good microbes (effective microorganisms or EM) which I had prepared from local materials (see: Reviving soils).
The beds looked really nice and natural next to our little birch forest, but after two months the perennial grasses had already completely invaded the moist and nutrient-rich beds. As one learns by doing, I decided to use leftover tiles to make a border around the beds, to try to and keep the grasses out.
It takes time to find out what works best for you, and the future will tell us if these hĂŒgelbeds will live up to our expectations. What may look easy and simple on paper often requires some some patience as one adapts the idea locally.
Read more
Q.L. Luo, C. Hentges, C. Wright. 2020. Sustainable Landscapes: Creating a HĂŒgelkultur for Gardening with Stormwater Management Benefits. Oklahoma Cooperative Extension Service. Click here.
Related Agro-Insight blogs
Inspiring knowledge platforms
Access Agriculture: https://www.accessagriculture.org is a specialised video platform with freely downloadable farmer training videos on ecological farming with a focus on the Global South.
EcoAgtube: https://www.ecoagtube.org is the alternative to Youtube where anyone from across the globe can upload their own videos related to ecological farming and circular economy.
HĂŒgelkultur
In mijn vorige blog “Koolstof vastleggen in onze bodems” gaf ik enkele voorbeelden van hoe koolstof kan worden opgeslagen in een gezonde, levende bodem door compost en mulch toe te voegen, minder te ploegen en planten te gebruiken om een permanente bodembedekking te creĂ«ren. Maar er is ook een meer directe manier om koolstof aan de bodem toe te voegen, een techniek die hĂŒgelkultur wordt genoemd, een naam die misschien niet de gemakkelijkste is om uit te spreken, maar het concept is vrij eenvoudig.
HĂŒgelkultur is een Duitse term die ” heuvelteelt ” betekent. Bij deze methode bouwt men tuinbedden met houtachtig materiaal, wat stikstofrijk materiaal zoals grasmaaisel of mest, en grond met compost, gerangschikt in lange, tunnelvormige heuvels. Het hout kan direct op de grond worden gestapeld, of in uitgegraven greppels worden geplaatst. Afhankelijk van de grootte van de stammen of takken die de kern van de hoop vormen, kan het 10 tot 15 jaar duren voordat het hout volledig is afgebroken. In de loop der jaren verbetert het bodemleven en de bodemstructuur.
Een groot voordeel is dat de bedden die verrijkt zijn met organisch materiaal veel beter water vasthouden. Omdat mijn vrouw Marcella en ik vaak voor langere periodes op reis waren voor ons werk, waren we er niet altijd zeker van dat we thuis zouden zijn om onze tuin water te geven, dus dachten we dat deze techniek goed bij ons zou passen. Vooral omdat onze grond erg zanderig is en niet goed water vasthoudt. Zo’n 3 jaar geleden zijn we dus begonnen met ons eerste hĂŒgelbed.
Eerst groeven we een sleuf van 10 meter lang en 1 meter breed tot een diepte van 40 cm. Daarna hebben we veel van de oude houten stammen en gesnoeide takken van zieke bomen opgeruimd. We bedekten de takken met omgedraaide graszoden en bedekten het bed met de bovenste laag aarde en compost. Het bed was ongeveer 1,2 meter hoog. We dachten dat het voortaan gemakkelijker zou zijn om groenten te kweken en minder water te moeten geven, maar dat pakte toch iets anders uit.
Omdat we nog geen duidelijk idee hadden wat we het eerste jaar zouden planten, besloten we een mix van wilde bloeiende planten te zaaien om voedsel te bieden aan bestuivers, zoals bijen, hommels, zweefvliegen en vlinders. In minder dan 2 maanden tijd was het bed een explosie van kleuren en het gezoem was een lust voor het oor. Dit was een geweldig idee, en het gaf ons wat tijd om na te denken over welke groenten en kruiden we het komende seizoen zouden planten, en hoe we de gewassen op het bed zouden rangschikken.
Nadat we het houten bed hadden geĂŻnstalleerd waren de volgende 2 zomers extreem droog, dus ook al dachten we dat we vanaf het tweede jaar de voordelen van het verhoogde bed zouden ervaren, het bleek dat we nog steeds wekelijks water moesten geven. Eerst was ik verbaasd dat het begraven hout geen water vasthield, maar toen realiseerde ik me dat we bovenop het hout een dubbele laag graszoden hadden gelegd (we hadden er gewoon te veel van). Hierdoor was een dikke laag ontstaan waar de wortels van onze tomaten en andere planten niet doorheen konden om de diepere delen van het bed te bereiken waar het vochtige hout langzaam aan het afbreken was.
Marcella realiseerde zich ook dat planten op een helling niet zo eenvoudig is als de vereenvoudigde tekeningen op permacultuur websites laten zien. Ook bij het bewateren stroomde het water gemakkelijk de helling af zonder tijd te hebben om te infiltreren. Het leek erop dat onze bodemstructuur nog steeds niet optimaal was, ook al was het hele bed bedekt met een mix van planten: zowel bloeiende wilde als gecultiveerde. Om te voorkomen dat het water langs de hellingen naar beneden stroomt, creëerde Marcella vaak kleine terrassen om jonge zaailingen te planten. Het verbeteren van de bodemstructuur kost tijd, en de noodzaak van continu mulchen werd duidelijk.
Vorige winter besloot ik enkele extra houten bedden te maken om mijn verschillende variëteiten van rode bessen, kruisbessen, honingbessen, frambozen en bramen te planten. Noord-zuid gericht om optimaal zonlicht op te vangen, begon ik met het graven van drie sleuven, elk ongeveer anderhalve meter uit elkaar. Om de afbraak van het houtachtige materiaal te stimuleren, besloot ik deze keer om elke laag van de bedden te doordrenken met een oplossing van goede microben (effectieve micro-organismen of EM) die ik had bereid uit plaatselijke materialen (zie blog: De bodem nieuw leven inblazen).
De bedden zagen er heel mooi en natuurlijk uit naast ons kleine berkenbosje, maar na twee maanden hadden de meerjarige grassen de vochtige en voedselrijke bedden al volledig ingenomen. Zoals je al doende leert, besloot ik om restjes tegels te gebruiken om een rand rond de bedden te maken, om te proberen de grassen buiten te houden.
Het kost tijd om uit te vinden wat voor jou het beste werkt, en de toekomst zal ons leren of deze hĂŒgelbedden aan onze verwachtingen zullen voldoen. Wat er op papier gemakkelijk en eenvoudig uitziet, vergt vaak enig geduld naarmate men het idee ter plaatse aanpast.